Dag van de download

De lurker en de cafébaas

1 november is een uitstekende dag om het even over de lurker te hebben, een lurker zal wel altijd bestaan hebben, maar dan onder andere namen, zoals ‘rondhanger’, of ‘nomade’, of zelfs ‘gluurder’, ‘muurbloempje’, u zegt het maar, 250 gram? mag het ook iets meer zijn? een lurker is een van die typische internettermen en beslaat eigenlijk alle hierboven opgesomde karakteristieken, een lurker hangt rond op het internet, bezoekt sites zoals forums en blogs, leest daar ook effectief, is er vaak zelfs een stamgast, maar… houdt zich gedeisd, op de achtergrond, incognito, vaak wordt zijn of haar aanwezigheid enkel verraden door een of ander bezoekerstellertje op de bewuste pagina.

Want een lurker plaatst geen commentaar op een blogstukje, een lurker neemt niet deel aan een discussie op een forum, een lurker consumeert, maar betaalt niet, zelfs niet via een onschuldige kennisgeving van zijn eigen aanwezigheid, een lurker, beste dames en heren en lieve meelezende diertjes, een lurker is de internetvariant van de asociale vlegel, de parasiet, de profiteur, de onderkruiper die we allemaal wel eens tegen het lijf lopen, sommigen onder ons elke morgen, voor de spiegel, het is eigenlijk maar een kwestie van tijd voor er kordaat opgetreden zal worden tegen die groeiende pest van lurkers, sites zullen via lurkfilters de booswichten van hun erf kunnen zwieren, providers zullen gedetecteerde lurk-ettertjes een levenslange ban bezorgen, het wereldwijde web zal vrij en blij, en vooral: ontzettend sociaalvoelend, kunnen ademen en leven.

Nu al voeren sommige bloggers terecht een – zij het beleefde en vriendelijke – tijdelijke prikactie om lurkers ertoe aan te sporen dan toch eventjes uit de schaduw te treden en zichzelf kenbaar te maken, al is het maar om hun schoenmaat te melden, waardoor iedereen al meteen een beter zicht heeft op de aard van het beestje, of een ‘nickname’, als je van een lurker eindelijk te weten komt dat hij op het internet eigenlijk “shadowbeedragon” heet, dan ben je al bij wijze van spreken bloedbroeders, je kent meteen al zijn geheimen, verlangens en angsten, gedaan met de anonimiteit, de wereld is mijn dorp, en dit is mijn huis, en in mijn huis gelden mijn regels, en volgens die regels… maar… maar… wacht eens even! (voor de kindertjes onder ons: W817 !), hier klopt iets niet!

Dit ís immers geen dorp, en geen huis, en hier zíjn geen regels, het gaat hier om het Web, de virtuele wereld, websites zijn geen cafés waar je een vermanende blik werpt op die zonderling aan dat verre tafeltje met zijn tas koffie die al twee uur meegaat, nee het gaat hier om surfers, surfen weet u nog wel, hup hop van de ene link naar de andere, over die wereldwijde fantastische golven vol gegevens en data, en dan duikt daar plots een idioot op, temidden van de bits-en-bytes-golven, die de eerste de beste surfer bij de lurven vat en de arme kerel tot zijn volslagen ontzetting in het oor buldert: “MAAK U KENBAAR!”, heremejezus, men moet net die bekrompen impuls kwijt raken, het web stikt van prikkels en impulsen en meningen en gedachten, op vele plaatsen dien je je te registreren om van webdiensten gebruik te kunnen maken, en dat is maar logisch ook, je moet immers een beetje herkenbaar blijven voor die dienst, maar al het andere, de blogs, de forums, die zouden al blij mogen zijn dat ze bezoekers hebben, niet iedereen heeft iets in te brengen of te melden, soms wenst men gewoon info; webmaster, wil je identificatie, een dankwoordje en een fooi op het einde van de rit, ga dan ‘members only’ en stop met zaniken.

Ja, ik neem deel!

Onlangs ervoeren wij eens te meer een ergernis, wat zou het leven dor ende saai zijn zonder ergernissen, wat zouden wij verworden tot zombies zonder deze adrenalineopstootjes, wat zouden onze scherpe kantjes onherkenbaar afgerond worden zonder deze onweerstaanbare aanvalletjes van ongenoegen ende frustratie, voorwaar, wij zeggen u, als morgen iedereen – inclusief wij en u – op slag perfect wordt, een modelwezen waar helemaal niets op aan te merken valt, dan is dat het einde van de mensheid en het begin van het robottijdperk, hallelujah en leve de feilbare mens!

Graag ook bezorgen we daarom andere levende wezens dergelijke ergernisprikken, wij willen hen immers het genot niet onthouden, slechts één voorbeeld dat nogal voor de hand ligt, is de inhoud van dit blog zelve, voor de sterkhouders die zich door de jungle aan zinnen een weg banen, moet dit een foltering wezen, niet alleen gaat het om lange teksten, maar de zinnen zijn dan ook nog eens allerminst hapklaar gemaakt, wat een ellende, en dat op een computerscherm, in het internettijdperk, godgeklaagd is het gewoon!

Zo komt het er echter allemaal uit, en we houden eigenlijk niet van de term ‘sterkhouder’ – is dat echt een koosjer Nederlands woord? – blijkbaar wel, het zint ons maar niet, bovendien hebben we al twee keer de term ‘tijdperk’ gebruikt op korte termijn, dat is ook maar niks, het zal dan wel een slechte dag wezen vandaag, we moeten ons sterk houden en vooral niet al te veel in herinnering vallen, we zullen toch heus het tijdperk der dementie nog niet ingetreden zijn? goed, terug naar de essentie, als het even kan of mag, u zit ongetwijfeld nog steeds op het puntje van uw stoel te wachten, vandaag zijn we echter heel snel klaar, onze ergernis is beknopt te formuleren en komt gewoon hierop neer:

Wie peilt naar de kwaliteit van zijn website, doet dit beter niet via een opdringerige pop-up die de inhoud van de site gedeeltelijk aan het gezichtsveld onttrekt, want dat zou al het eerste punt van kritiek zijn, mochten we er ooit ook maar aan denken om de gelinkte enquête in te vullen, wat we dus niet van plan zijn, nu niet, morgen niet, nooit, niet op deze site en niet op een andere, en daardoor zijn we gedoemd om telkens geërgerd te worden bij de aanblik van deze flink storende pop-up en zijn we gedoemd om die telkens weer weg te klikken, NEE, LIEVER NIET !

Soundpedia

Gisteren was het de vierde juli, voor ons niet veel bijzonders, voor onze Amerikaanse wereldgenoten een feestdag van jewelste, toch was gisteren een bijzondere dag, in zeker opzicht dan, en vooral voor diegenen die er natuurlijk om geven, gisteren immers werd de BBC-journalist Alan Johnston eindelijk vrijgelaten in Gaza, het gespuis dat hem vrij kreeg was misschien wel het gespuis dat hem vasthield, wie zal het zeggen, gespuis is een algemene term ginder in Gaza, de goede man is dus eindelijk weer vrij, plus Justine Henin, hiep hiep hoera voor haar sinds “ons Kim” ermee opgehouden is, Justine heeft het ook gisteren de vierde gehaald tegen het ros genaamd Serena Williams, opvallend behaaglijke verschijning onlangs in Friday Night With Jonathan Ross op BBC1, maar een regelrecht kreng in haar uitlatingen na de verloren match tegen Henin, volgens de VRT spoot ze gif als “had ik die blessure niet gehad, was ik zeker gewonnen” en “ik weet al wie Wimbledon wint, mijn zus”, het is al een wonder dat Serena kon spelen tegen Henin want toen ze de blessure opliep, in de wedstrijd tegen Hantuchova, leek ze wel te sterven, wat weten wij van blessures, behalve dan hartzeer.

Vandaag zijn we de vijfde, en opnieuw een opmerkelijke nieuwsdag, maar dan op muziekvlak, de auteur van ‘Unchained Melody’ is namelijk overleden, en ook de saxofonist achter het Benny Hill-deuntje, beeld u het smoel in van Benny en een resem licht geklede verpleegsters die achter hem aan hollen en het deuntje rijst spontaan in uw collectieve geheugen op, en als dat alles nog niet genoeg is voor één dag wordt ook nog gemeld dat Morrissey, voormalig frontman van het lichtelijk fantastische The Smiths, een keelontsteking heeft opgelopen en daardoor een aantal concerten in de Verenigde Staten heeft afgelast, om tot de kern van de zaak te komen: op Soundpedia kunt u, na simpele registratie, uw hartje ophalen aan volledig beluisterbare cd’s of albums zoals men placht te zeggen van groepen, bands en artiesten, zo gevarieerd als de inhoud van uw brooddoos, hopelijk dan, u kunt er soortgelijke muziek aanklikken en nog veel meer, af en toe stokt de site wel eens en niet alles is op de millimeter juist terug te vinden, maar de inhoud overschaduwt die kleinigheden volkomen, vaarwel Pandora, welkom Soundpedia!

Eerst!

Second Life

Toen duidelijk werd dat sommige Internettende lieden zichzelf nogal verloren in hun activiteiten op het Web en anderen hen dan ook terecht naar het hoofd slingerden “Get a life!”, had dit een onverwacht effect, pure ironie: ze creëerden er gewoon een tweede, Second Life dus, één van de uitwasemingen als gevolg van de immer interactieve, bruisende, hier en daar compleet geschifte moderne communicatiewereld, Second Life biedt de Internettende mens de mogelijkheid om zichzelf een puur virtuele – wat anders – identiteit aan te meten on line (off line is die identiteit in vele gevallen compleet spoorloos en is men amper in staat om de trein te nemen zonder constante begeleiding van walkman of anderszins entertainend apparaatje, men zou immers maar eens botsen op de échte wereld, wat dan!), zoals verwacht had dat Second Life, waar we overigens voor de rest heel weinig van afweten en de reden daarvoor is simpel: het kan ons geen moer schelen, dat Second Life dus had zoals verwacht enorm succes, de laatste keer dat we keken (en dat was tegelijk ook de eerste keer) hadden ze 6.240.591 ‘residenten’, een enorm pak natuurlijk, geef die maar eens te eten, maar, maar, daaronder een intrigerender getal: 1.708.177, al heel wat minder en al minder een probleem om te voeden als de meute opeens bij je thuis aanlandt, die 1 miljoen en een handvol zijn immers residenten die de voorbije twee maanden actief waren, de vraag is of die andere 4.532.414 (wie ons in onze arithmetische vingeroefeningen betrapt op een rekenfout mag rekenen op een virtueel pak slaag, in de echte wereld zijn we namelijk zo laf en mak als een dode huismus, hier echter zijn we stoer ende onversaagd), of dat pak mensen dus dat ofwel de interesse verloren heeft, ofwel het paswoord, ofwel gewoon het Licht gezien heeft, en in sommige gevallen, ongetwijfeld, het lot van bovenvermelde dode huismus gevolgd heeft, willens nillens, of dat deel dan wel eigenlijk vermeld mag worden, zo kan een supermarkt of een lokale afdeling van IKEA dan ook wel vermelden: “wij hebben 9.223.949 klanten” en dan blijkt dat dat alle klanten zijn die ooit een kassa daar gepasseerd zijn sinds 13 maart 1958, enfin u begrijpt waar we naartoe willen, die 4 miljoen verloren zonen en dochters zijn ook niet allemaal precies twee maanden geleden in rook opgegaan, sommigen allicht al heel wat langer geleden, misschien zelfs jaren, hoe ruikt een ontbindend virtueel lichaam?

En de avatar (een ferm woord dat eigenlijk betekent: je virtuele evenbeeld, een foto, je smoel, een oog, een komisch figuurtje, een teken, ieders fantasie creëert het eigen onding), krijgt die dan ook automatisch rottingsplekken, worden zombies in Second Life ook effectief zombies?, en zijn per definitie niet alle adepten daar zombies, al vanaf hun eerste intrede? nogmaals, we beweren hier niet experten te zijn, nergens in eigenlijk, maar als men leest dat in dat virtuele wereldje omgegaan wordt met “echt geld” en bedrijven zich daar nu profileren en er zelfs gewaarschuwd wordt voor mogelijke witwaspraktijken, dan voelen wij terstond een rare gewaarwording aan een van onze vingertoppen, vreemd, het topje heeft een rare kleur, het lijkt wel een loodplek, en die breidt zich uit, mijn god, de hele vinger is al omringd door dat loden omhulsel, is het lood, wat? nu al de hele hand, mijn god dit is de Matrix!

Second Life, net als de Matrix, is overal, hier een redelijk getrouwe weergave van eigen belevenissen, de dagboekvorm, daar als pure constructie van het Zelf, maar dan mits de nodige opsmukkingen, is dat wel een bestaand woord, maakt het ook wel iets uit, Lars von Trier is depressief, Jeroen Brouwers schrijft een boek, ‘and what with the price of coal’, zo heb je lui die onderhand vast al niet meer het onderscheid kennen tussen werkelijkheid en fictie, elke dag herscheppen ze zichzelf op hun virtuele stekje, in tegenstelling tot de Second Lifers, die er tenminste open en bloot voor uitkomen, treden zij naar voren als Echte Mens, maar de verhalen zijn vals en verzonnen, de eigenwaarde, voorheen zo plat als een lekke band, wordt stelselmatig opgepompt via haast subtiele zelfverheerlijking, het Ik als een Held, dit fenomeen is best wel lachwekkend en het gaat hier dan ook om uitzonderingen, wat het een beetje een nare smaak geeft is dat de frequente bezoekers (hun aantal is recht evenredig met de populariteit van bewuste webstek, denk hier maar even over na), dat die bezoekers dus ofwel goedmoedig zijn ofwel naïef en klakkeloos de hun opgediste verhalen slikken, het is wachten op de dag dat bewuste schrijver het relaas geeft van zijn ontmoeting met een buitenaards wezen, dan nog mag je erop rekenen dat minstens 1 bezoeker bezorgd zal vragen of het pijn deed, ach, wat doet pijn en wat kan al niet meer pijn doen, deze wereld doet pijn, vroeger omdat die stekels leek te hebben, nu omdat die geen stekels heeft en gewoon ronddraait en een vaste bodem biedt aan alles, ook datgene dat geen grond onder de voeten heeft.

De Zin van de Onzin en het Eeuwige Winstbejag

Bovenstaande titel lijkt wel die van een essay, wees niet bang, hier bedrijven wij geen essays, dat laten we over aan de vakidioten en al even idiote werkgroepen of dergelijke, die studies bestellen bij al even luchtige professoren ofte organisaties, die dan zich een paar weken of maanden zoet houden met het blazen van kauwgombellen of neen, zich ernstig verdiepen in het aangeboden ende gesolliciteerde studieonderwerp, onderwijl papieren proppen mikkend in een voor de gelegenheid als basketmand dienstdoende prullenmand (dienen ze daar allemaal niet voor? zijn prullenmanden niet gewoon uit de adel verstoten basketmanden net als Satan ooit de favoriete engel van God was? u vraagt of wij al iets gerookt hebben, neen, dat hebben wij niet) en onderwijl op allerlei manieren de tijd dodend, om dan na verloop van tijd tegen betaling van ettelijke duizenden euro’s (dat is inderdaad de correcte vorm van het meervoud van een euro, mogen al die godgeklaagde grapjassen – vooral Nederlanders dan, wat had u gedacht? – die het steevast semi-nonchalant over “euri” hebben, de Noordzee in gedreven worden, onder begeleiding van een oorverdovend gebrachte versie van “Sail away” door David Gray), tegen betaling van een decadente som het resultaat van de studie te overhandigen, eventueel onder belangstelling van de al even decadente pers, en dat resultaat wordt dan uiteindelijk door de opdrachtgever voorgesteld op een of ander congres, en zowel het object als de opdrachtgever als de opdrachtuitvoerder hebben één ding gemeen: ze bestaan uit gebakken lucht. En de keizer, die paradeerde voort, zijn piemeltje ende ballen lichtjes heen en weer zwaaiend tijdens het schrijden, terwijl het volk deemoedig neerzijgt en vol ontzag (of is het om een plotse schaterlach te vermijden, neen het zal wel ontzag zijn, en een compleet gemis aan verstand) de ogen afwendt.

We hebben het hier nog steeds over het Internet, die ongelofelijke vierde dimensie, dat heelal der ongebreidelde mogelijkheden, die fantastische wereld der cyberexploten, pas op, dit menen we, het is niet omdat we weids schrijven dat we alles zomaar verzinnen, kijk maar naar de Bijbel, wat ons het meest vertedert aan het Internet is dat er bijna alles mogelijk is, goede dingen, slechte dingen, onnozele dingen, maar vooral, dat er een zekere graad van informaliteit en nonchalance doorgedrongen is via dat medium wat voorheen niet denkbaar was, bedrijven spreken de consument op hun website losjes toe, bieden een grappige download aan, andere sites tonen een hip profiel van de medewerkers achter de schermen… het is allemaal heel erg ‘je’ en ‘jouw’ en niet zozeer meer de ‘u’ en ‘uw’ van voorheen, toen alles nog via tv of radio of gedrukte pers liep, toen was alles heel erg statisch ende to the point en, om het rechtuit te zeggen saai, vandaar ook dat een paar guitigaards die losse ‘alles-is-mogelijk’-sfeer verder doorgetrokken hebben en ook websites hebben opgezet die eigenlijk helemaal niets doen, die zo goed als geen inhoud hebben en er louter zijn als gadget, je weet wel wat we bedoelen, “hier eindigt het Internet”-toestanden, toevallig kwamen we onlangs op een variant daarvan, we bedoelen dan turnofftheinterweb.com – jawel, ontkurk een fles, we hebben het gepresteerd een heuse link te publiceren in één van onze stukjes! – voor u daarheen flitst, blij eindelijk een valide excuus te hebben om deze woordenbrij te ontvluchten, toch even een woordje uitleg, bedoelde site is er een van het minimalistische type, louter bestaande om uiting te geven aan een ‘inside joke’ – een beetje zoals de paus, quoi – in dit geval zou het gaan om een site waar je het Interweb kan afzetten, het licht uitdoen, de kraan dicht, de stop erin, de kap aan de wilgen, enfin, u volgt ons wel, via het schermvoorbeeld hebt u al gemerkt wat het inhoudt, een leeg veld, zwart, met daarin de typische “aan/uit”-knop. U voelt het al komen, na het klikken op de knop volgt er absolute zwartheid, het niets, het Interweb is afgesloten, uitgezet, op non-actief, sorry dat we dit verklappen voor degene die het zelf nog niet uit heeft kunnen proberen maar wie zich daadwerkelijk laat verleiden om op dergelijke interwebonzin in te gaan is een volslagen idioot, wij kunnen het weten want we zijn zelf ook in de verleiding gebracht, gek toch, hoe een mens met volledige faculteit van zijn gezichtsvermogen in een overduidelijke val der onnozelheid kan trappen, Bill Clinton doemt plots op voor ons geestesoog maar dat is iets voor een heel andere keer, daar gaat het hier dan ook allemaal niet om, de pagina, de knop, waar het om gaat is de geheel misplaatste ‘google ad’ die net onderaan de knop geplakt is, het gaat hier dus niet louter om een geintje, maar om een geintje met winstbejag, met andere woorden, de onzin heeft haar zin gekregen door een advertentie die terzelfder tijd het hele opzet van het geintje ondermijnt, op het einde van het Interweb of zelfs van de wereld verwacht je toch geen bordje met een reclameboodschap, vind je die wel dan lijkt ons dat eerder een pfaffiaanse kraagreclame: idioot ende pathetisch.

Soit, waar wij ons weer druk om maken vandaag, de zon schijnt al wat minder, het waait al wat meer en de wolken rukken alweer op, de dag moet nog komen dat we de wolken zullen kunnen zien afrukken, en waarom heet die geintjessite eigenlijk turn off the interWEB, vraagt u, simpel, omdat turnofftheinterNET.com al bestaat, met een minder geslaagde afbeelding van een knop, maar zonder google ad, integriteit gaat in sommige gevallen nu eenmaal samen met lelijkheid, een levend bewijs daarvan vormt ondergetekende.

Gezaag en gezeur

Als het Internet ons al iets aantoont, dan is het dat we allen enorme zagen en zeuren zijn, dat was altijd al zo natuurlijk, maar dankzij de veeltallige fora, chatrooms en wat nog al meer, o ja, bijna vergeten, de blogs! is dat nu heel duidelijk gemanifesteerd waarvoor dankuwel, voorheen – was er eigenlijk echt waar ooit een voorheen? – had men de occasionele lezersbrief in den Humo of in de krant, in tv-programma’s draafden brave en minder brave lui op om te reclameren over een of andere dienst of product of om diezelfde dienst of datzelfde product te verdedigen tegen de reclamant, we vallen al in slaap louter door erover te schrijven, maar voor de rest was het vooral huisje kuitje keutje of hoezegtmendatookalweer, nee in de royale wereld van het Internet en al wat onder die paraplu op te sommen valt (open 24 uur per dag, 7 dagen per week) kan de rasechte krenterige brompot onder ons zich pas echt openbaren ende ontplooien, en – alsof het niet op kan – dan nog lekker bedekt door de niet zo absolute mantel der anonimiteit, Saramago zei het al in ‘De stad der blinden’: de eerste mens moet nog geboren worden zonder die tweede huid die wij egoïsme noemen, een heel wat hardere huid dan de andere, die bij het minste of geringste begint te bloeden.

En door die tweede huid (bij sommigen lijkt het wel alsof dat hun enige is) begraaft men zich in eigenhandig gegraven loopgraven der kritiek ende conflict, men gaat voor het minste in de clinch, heuse vetes worden uitgevochten met het zwaard der woord, plots heeft iedereen een uitgesproken mening en principes die de moeite waard zijn om voor te sterven, waardoor komt dat toch, kan een mens vragen als die mens waarachtig geïnteresseerd zou zijn in het antwoord, welnu, dat komt door het overaanbod aan thema’s, discussies ende conversies, in sommige fora waren heuse professionele topic starters rond waarvan men uiteindelijk gaat denken dat ze echt waar dat zijn: professionele topic starters, ingezet door de hoge heren van het forum, om de boel draaiende te houden of zo, misschien, misschien gaat het gewoon om lui die niets anders om handen hebben en gekweld worden door elke seconde die niet gevuld wordt door forum. Al gauw, of nee, na verloop van tijd, onderscheiden zich de veteranen, ook wel stamgasten genoemd, wiens enige merite eruit bestaat dat ze al een hele tijd heel vaak hun opwachting maken op het forum, of in de chatroom, met andere woorden dat ze er al heel wat uren versleten hebben, en eigenlijk valt over hen niets meer te zeggen dan dit, over fora op zich al helemaal niet meer, we worden alweer moe, is het die wind, die zon, dat voorjaar, dit land of deze wereld, duidelijker wordt het er niet op, bovendien, nu terug naar de fora, voor even maar, kunnen alle goedbedoelende moderatoren niet verhelpen dat een gigantische hoeveelheid onderwerpen verglijdt naar een punt dat niets of heel weinig meer te maken heeft met het startpunt, wij verwijzen hier naar het hemeltergende fenomeen van een probleem dat we ervaren, dat we na lang zoeken terugvinden als zijnde ervaren door nog iemand op deze aardbol, bij voorkeur in een taal die nog enigszins te ontcijferen valt, en die engel heeft dat dan ook nog eens geplaatst in een forum, geweldig! om dan het hele topic door te nemen en er alles te vinden, gescheld, gesneer, gespot, gespam, gemodereer, gemodder, alles behalve … een bruikbare oplossing.

Minder gezaag en gezeur graag, rare oproep misschien, komende vanop een blog dat de naam ‘Godgeklaagd’ draagt, en in feite vragen we ons af of de volgorde niet anders moet zijn, klinkt “Gezeur en gezaag” niet beter in het oor? straks even een topic over starten op het forum, dan weten we het meteen. Misschien.

Dodemansblog

Wat zou de wereld zijn zonder blogs? Deze vraag houdt geen enkel oordeel in, noch is het een verzuchting in de zin van ‘God zij dank voor het fenomeen van de blog!’, als antwoord zouden wij nuchter opteren voor ‘Een blogloze wereld’, niet meer of minder, immers, een blog is in het beste geval een intrigerende, interessante kijk op de dingen des levens, in het algemeen of meer in het bijzonder, naargelang de bloggers eigen interesseveld, in het slechtste geval echter is het een ongevraagde, ongewenste en vooral, mateloos vervelende, rapportering van de kleine dingen des levens van een individu zoals jij en ik, en omdat het leven nu eenmaal zo in mekaar zit, bestaan die kleine dingen hoofdzakelijk uit ergernissen, frustraties, jaloezie, achterklap, de mens quoi. Waar vroeger Katrien – om maar een naam te noemen – het moest stellen met haar onmiddellijke omgeving voor het spuien van haar ontiegelijk irriterende kwellinkjes en onhebbelijkheden, kan ze die nu kwijt aan de hele wereld, het is te zeggen, aan diegenen in de wereld die het zich verwaardigen om haar blogbraaksels in zich op te nemen, en zo komen we meteen tot dé logische conclusie, hoera! gilt de lezer, we zijn er vroeg van af vandaag!, het is toch poepsimpel, als het je niet bevalt, dan lees je het gewoon niet, ga er niet naartoe, en mocht je er bij toeval op vallen, dan is het meteen al wel duidelijk welk vlees je in de kuip hebt en dan ben je gewoon ribbedebie, Klaar.

Fout.

Het fenomeen ‘blog’ wordt vergezeld door twee andere, onafscheidbare zijfenomenen, met name de Teller en de Commentaar, niet noodzakelijk in die volgorde, in feite behoort de Commentaar in de eerste plaats, immers, de Teller komt niet in elke blog voor, hoewel we het ons niet kunnen voorstellen, een voorbeeld misschien, men neme een blog en een blogger (samen te verkrijgen bij Kruidvat voor de spotprijs van 23 euro, aanbieding geldig tot eind mei!), men menge die samen, men plaatse er een aantal postings zoals dat heet, en men drage er zorg voor Teller en Commentaar buitenspel te laten, welnu, bewuste blog zal binnen de kortste keren bezwijken ende een natuurlijke dood sterven, Teller is immers zijn motor, Commentaar zijn voedsel, zonder beide, of toch op zijn minst zonder Commentaar heeft blog geen kans op overleven. Teller is ook thermometer, barometer, eender welke meter, staat die op laag of heel laag, dan is het net een instrument in de afdeling spoedgevallen: haal snel de arts!, is er geen Teller, dan is er ook geen analyse, geen meter, geen monitor, blog is blind en blind is blog bestemd voor het vagevuur, is er geen Teller dus, of geeft Teller een alarmerende situatie weer, dan is er nog altijd hulp ende redding mogelijk via Commentaar, het actievere broertje, blogs Soldaat om het zo te noemen, Commentaar kan verschillende gezichten aannemen, je hebt Intelligente Commentaar, Idiote Commentaar (default), Spam Commentaar (wordt bestreden via filters), PR Commentaar (komen we meteen op terug) en Subversieve Commentaar (commentaar die als kritiek is bedoeld op het geschrevene, het gaat hier niet om het product van een zogeheten ‘troll’, soms is deze commentaar het begin van een discussie, soms wordt die als de bliksem verwijderd door de blogger, in het eerste geval is er eventueel nog iets te leren, in het tweede geval gaat het om een dictatoriale blog met aan het roer een kortzichtige, zelfingenomen blaaskaak), maar in alle gevallen, welk ook het gezicht van Commentaar, in alle gevallen waar in de commentaar een verwijzing achtergelaten wordt naar de eigen blogstek, gaat het ook om Kruisbestuiving.

En daar ligt de moeilijkheid, voor men het weet zit men precies verwikkeld in een van die beruchte piramidespellen, meer en meer, hoger en hoger, ook te interpreteren als dieper en dieper, zo kan men vaak aanschouwen dat een nieuwe Commentaar geplaatst wordt op een bepaalde populaire blog en als men de bron ervan – lees: de blog van de commentariërende blogger – gaat opzoeken, dan is het daar een woestijn van jewelste, ongeacht de kwaliteit van de bewuste blog (wat heet kwaliteit) is er geen commentaar, geen sprietje interactiviteit te bespeuren, enkel de postings zelf, als rondtollend tumbleweed in een zuiders Amerikaans stadje, welnu, beste lezer, dit geldt dan als RonselaarCommentaar, ofte anders gezegd: ik kom hier even een bijdrage leveren, maar dit is puur om de link naar mijn eigen ding achter te kunnen laten, kom daar asjeblief ook eens langs en laat in godsnaam eens een commentaar achter!, meestal is de feitelijk achtergelaten commentaar veel korter en minder eerlijk dan hierboven gesteld, het kan variëren van “haha dat is een goeie” tot het delen van eigen ervaringen rond hetgene gepubliceerd wordt, wat iedereen wel eens kan doen, vooral als de posting geheel en al draait rond het interessante thema “vandaag ben ik naar de kapper geweest”, op zich al razend interessant gegeven, dat nog boeiender gemaakt wordt door het bijvoegen van een fotootje, of fotootjes, voor en na, we weiden weer uit of is het in slaap vallen, het verschil is soms bijzonder klein.

Hoe populairder een blog, hoe meer “whorifying comments” (ofte hoererende commentaren, het Engels doet het beter want de referentie naar “whore” is er, plus het al even toepasselijke “horrifying”) die te slikken krijgt – no pun intended – en ook hoe groter de neiging in te gaan op het niet zo subtiele verzoek om te linken naar elkaar, summum van het proces der Kruisbestuiving, you scratch my back, je weet wel, niet letterlijk te nemen, en dan vooral niet door leprosen, en voor je het weet, hang je eraan vast en is van beoordeling ofte smaak helemaal niets meer te merken, je blogroll groeit en groeit en in sommige gevallen heb je maling aan bepaalde ‘entries’ ervan, maar wat doe je eraan?, wat moet groeien heeft water nodig. Nog een weinig benijdenswaardig gevolg van beschreven procedure is het ivoren-torengevoel, heel simpel omschreven: de kruisbestuivers zullen onderling wel oppassen voor het leveren van al te kritische ofte gespierde taal, men zou immers zijn link en bezoekers kunnen kwijtraken door dergelijke drastische acties, gevolg: het legioen van kruisbestuivers verwordt tot een dorre massa van al dan niet enthousiaste ja-knikkers, die plichtsbewust en soms noodgedwongen hun ronde doen bij hun collega’s en daar hun zin ofte onzin maar vooral hun link nog maar eens posten, men weet nooit dat er een nieuwe, verse potentiële lezer (lees: hit) langs komt. En dat leger van jaknikkende kruisbestuivigers, beste lezers, rukt elke dag nog verder op. Want ze zijn het waard, denken ze.

Is er dan geen enkel lichtpunt in dit zo sombere en ronduit slaapverwekkende verhaal, jawel, dat is er, in de vorm van het oeroude en o zo degelijke “Het kan altijd nog erger”, de kruisbestuiving zoals je die nu rond je ziet, is meestal stijlvol verpakt, er is niets op aan te merken, iedereen weet wat het in wezen is, maar de keizer en zijn kleren weet je wel, erger kan inderdaad nog indien deze manifestatie niet eens het fatsoen van de zelfbedekking aan de dag legt en ronduit, haast naakt, op de voorgrond treedt in al zijn afzichtelijkheid, afzichtelijk, dan denk ik automatisch aan de blogs van bloggen.be, die zien er standaard al niet uit, laat staan dat je er een vliemende vlammende blog uit kunt beeldhouwen, ook heersen zowel op bloggen.be als op seniorennet.be, naaste familie, en het spijt ons als we hier nu namen aan het noemen zijn maar een mens kan er niet omheen, op die blogpodia dus is het fenomeen der Kruisbestuiving in al zijn lelijkheid duidelijk waar te nemen, daar doet men het niet via een subtiele opinie, een bevestiging of raadgeving, waarbij hier en daar een spellingsfout gemaakt wordt, kan gebeuren, nooit echter zal je zien dat vergeten wordt het eigen blogadres op een correcte wijze mee te delen, nee daar doet men het via een heus visitekaartje, een in felle kleuren gehuld gedrocht van een flash- of anderzijds geanimeerd kunstwerk, waarbij de standaardboodschap achteloos neergegooid wordt, als verkiezingsdrukwerk, veelal houdt de melding iets in als “hallo! wij zijn xxxx en wij komen hier ook eens kijken – leuke blog! breng je ons ook een bezoekje op xxx ?”, in de beschaafde internetwereld zou men dit zonder haperen bestempelen als spam, maar hier heet men dat ‘een bezoekje brengen”. Echter, in wezen verschilt deze vorm van de ‘blog-networking’ (networking: nog zo een monster) niet zo heel erg van de kruisbestuiving zoals hoger beschreven, men zou zelfs zo ver kunnen gaan dat die, hoewel ettelijke graden lelijker, dan nog tenminste eerlijker want oprechter is, zo maakte ik het een tijdje geleden mee dat ophef ontstond in de wereld der seniorennetters, vriendelijke mensen allemaal hoor, daar niet van, op een bepaalde seniorennetblog bleven dergelijke networking-gedrochten binnenstromen, niets opmerkelijks dus, alleen… de blogger in kwestie was een paar weken geleden gestorven en daar werd ook melding van gemaakt in de recentste postings.  Een mens zou bijna de voorkeur geven aan de rotzooi van Citibank…

Is er dan geen middenweg, roep je onderhand wanhopig en alhaast comateus uit, jawel die is er. Ga op zoek naar blogs die je wel wat lijken en daar laat daar volgende commentaar achter: “Hallo, deze blog lijkt me wel wat, ik kom hier eigenlijk vooral om mijn eigen blog wat ruchtbaarheid te geven, maar om dit toch nog enigszins leuk te verpakken geef ik hier een commentaar op dit overigens leuke stukje: …” en daarna doe je dus je ding, vergeet niet de link na te laten, op deze manier heb je immers je plicht gedaan als ronselaar (geen blogger wenst de plotselinge blogdood) én je bent er tenminste eerlijk over geweest. Nu enkel afwachten hoeveel van je nobele pogingen stante pede monddood gemaakt worden door de blogmasters die je vereerd hebt met je bezoekje, eerlijkheid loont immers niet, en de keizer heeft het niet zo begrepen op onthullende jongetjes. Wij proberen het alvast zelf uit – wat heet interactiviteit, en hoog tijd ook dat we onze kont opheffen – en laten niet na verslag uit te brengen, een deerne zonder make-up is nog steeds dezelfde deerne, alleen onopgemaakt, eens zien hoeveel onopgemaakten de toegang geweigerd zullen worden, gek, we voelen ons net Dennis Pennis.

Blondjes en andere domme trienen

Wat een draak van een woord, “leeftijdsdiscriminatie”, maar volgens Answers.com is dat wel degelijk de Nederlandse vertaling van het Engelse “ageism”, zoals daar ook zijn ‘sexism’, ‘racism’ enzovoort en zo verder, mocht u interesse hebben – vast niet – en u bent te lui om zelf op zoek te gaan naar bovenvermelde site – vast wel – en hoe is het overigens mogelijk, die vervloekte hermanb doet niet eens moeite om een deftige link te maken zodat we maar te klikken hoeven, afijn u leest er maar overheen, over de volgende lijst met vertalingen van het boeiende woord zoals vermeld in de titel van deze post:

 Translations for: Ageism

Dansk (Danish)
n. – aldersfascisme, alderisme

Nederlands (Dutch)
leeftijdsdiscrimi- natie

Français (French)
n. – discrimination en raison de l’âge, âgisme

Deutsch (German)
n. – Diskriminierung auf Grund des Alters

Ελληνική (Greek)
n. – διακρίσεις εις βάρος των ηλικιωμένων

Italiano (Italian)
fobia del vecchio

Português (Portuguese)
n. – discriminação (f) contra pessoas mais velhas

Русский (Russian)
презрительное отношение к людям пожилого возраста

Español (Spanish)
n. – discriminación contra un determinado grupo de edad

Svenska (Swedish)
n. – åldersdiskriminering

中文（简体） (Chinese (Simplified))
对老年人的岐视

中文（繁體） (Chinese (Traditional))
n. – 對老年人的岐視

한국어 (Korean)
n. – 노인 차별

日本語 (Japanese)
n. – 老人差別, 年齢差別

العربيه (Arabic)
‏(الاسم) إساءة معامله الأشخاص بسبب عمرهم‏

עברית (Hebrew)
n. – ‮דיעה קדומה נגד אנשים מבוגרים יותר‬

Zo dat hebben we ook weer gehad, iedereen weet natuurlijk dat eerbied voor de grijze haren louter een gezegde is, die eerbied zal er wel zijn, maar alleen in de geëigende gevallen, waar die eerbeid vandoen is, zal die er zijn, maar die zal heus niet ontsproten zijn aan de haarkleur van de betreffende persoon, evenmin als je per definitie dom bent omdat je blond bent, zelf trekken we ons dat eigenlijk allemaal niet aan, dommeblondjesmoppen zeggen trouwens meer over de verteller ervan dan over de domme blondjes, en wat ons al helemaal de (niet blonde) haren doet recht komen is de gevleugelde kreet “Blond?” in fora of elders op het reusachtige moeras genaamd Internet wanneer de kreter ietwat onheus een minder geslaagde melding ofte vraag op de loep neemt, je hoeft werkelijk zelf beslist een idioot te zijn om te menen dat de haarkleur een effect heeft op het intellect, of omgekeerd en als je dat niet meent, dan ben je een idioot om een in dit geval lege want geen steek houdende belediging te uiten. Nu vinden wij automatisch respect voor de “ouderen” wel iets nobels, maar al evenzeer utopisch, eerder zal het respect wat geforceerd zijn, stiekem denken de jongelui toch dat ze het beter weten en dat die ouwe rakkers eigenlijk niet echt meer bij de tijd zijn, larie natuurlijk, het zijn net de jongelui die nog niét bij de tijd zijn, en daar ligt het hele verschil, zelf zullen we nog niet spontaan – nog zo een geforceerd automatisme – een zitje aangeboden krijgen op tram, bus of trein, zover is het nog niet gekomen, maar ondertussen worden we wel geconfronteerd met “ageism” – vergeef de Engelse benadering, maar de Nederlandse versie is dan ook een lang woord en reeds belaagt de arthritis de arme tokkelende vingers -, toen we een tijd geleden op een site kwamen waar men allerlei zaken kan uploaden, muziek dus, ook bestanden, en waar je jezelf live kan ‘broadcasten’ via je webcam, onzin natuurlijk, maar hier en daar kwam je wel een interessante tronie tegen, dan ga je een paar ervan bekijken, kom je op de “streaming” pagina van een – jawel – blonde meid terecht die er op de aankondigende foto 35 uitziet en op de webcam 12, terwijl ze zelf aangeeft 18 te zijn, leugens leugens allemaal leugens, maar daar staat het, in haar profieltekstje, de eerste keer was het een beetje een schok, en natuurlijk begrijpen we haar standpunt ook, maar we bevinden ons dan ook op een multimedia-share-it-site en niet ergens in de cyberrossebuurt (cyber! waar is dat woord het voorbije decennium gebleven?), vandaar dat het ons de eerste keer wat naar het hart greep, het simpele maar veelzeggende zinnetje: “Men older than 30 and other perverts are not allowed!”.